Çirkin

H üzünden beslenerek yaşayan bu adam, bir yandan da derinliği olmayan hüzünlerin kemiren, parçalayan etkisinden kendini korumak için çeyrek asırdır hatıra yaşamaktan imtina etmişti. S adece bir hüznün hakkı verilirse ömür boyu yeter düşüncesi, daha fazla hatıranın ucube hazlarına düşmekten alıkoyuyordu onu. D iğer türlü, yaşamasını imkânsız kılan ağlama nöbetlerinde kaybolması kaçınılmazdı. O na göre gerçek haz, fevkalade bir “an”ın damıtılarak umut ve beklenti gibi kirletici bütün unsurların hafıza imbiğinde buharlaştırılması yoluyla saf hüznün elde edilmesiydi. G elecek belirsiz, riskli ve telaşlı zaman dilimiydi. Z aten yaşanmış ve yaşanacak en mükemmel “an”a sahip olmuştu. İhtimal hesabına göre gerçekleşmesi neredeyse imkânsız bir yüzde ile vuku bulmuştu bu mükemmellik. G elecekteki vasat bir an için canhıraş gayret göstermek, zamanın tuzağına düşüp yaşlanarak ölmek demek değil miydi?